Rycina przedstawiająca układ naczyń krwionośnych i chłonnych na przedniej powierzchni kręgosłupa.
Typy przebiegu przewodu piersiowego w jego początkowym odcinku. a. przewód piersiowy a'. zbiornik mleczu b, c'. przewody wyprowadzające bocznych węzłów chłonnych okołoaortalnych d. naczynie wyprowadzające przebijające lewą odnogę przepony. e, f. boczne węzły chłonne okołoaortalne. h. węzły chłonne okołoaortalne tylne. i. przewód jelitowy j. gałąź zstępująca od naczyń chłonnych międzyżebrowych (wg Graya).
Przewód piersiowy (
łac.
ductus thoracicus) – jest największym
naczyniem chłonnym
w
anatomii
człowieka i ważną składową
układu limfatycznego
. Ze względu na możliwość wystąpienia krążenia obocznego, jego podwiązanie nie jest niebezpieczne.
Przewód piersiowy zbiera główną część chłonki z organizmu, oprócz prawej strony
klatki piersiowej
, prawej
kończyny górnej
,
szyi
i
głowy
, które są drenowane przez
prawy przewód limfatyczny
. Ze względu na obecność
limfy
, u żywego człowieka ma białawe zabarwienie.
Przebieg
Właściwy przewód piersiowy powstaje z połączenia lewego i prawego pnia lędźwiowego, zbierających chłonkę z
kończyn dolnych
. Łącząc się ze sobą i z pniem jelitowym, tworzą jeden wspólny przewód piersiowy.
Przewód piersiowy ma średnicę 2-4 mm, długość 38-45 cm[1]. Na jego całej długości co 6-10 cm rozmieszczone są
zastawki
. Wyróżnia się jego część brzuszną, piersiową i szyjną.
Część brzuszna rozpoczyna się w jamie brzusznej w
przestrzeni zaotrzewnowej
na wysokości I-II
kręgu lędźwiowego
poszerzeniem (tzw. zbiornikiem mleczu, cisterna chyli) do którego uchodzi pień jelitowy. Dalej przechodzi przez
przeponę
wraz z
aortą
przez rozwór aortalny przepony.
Następnie biegnie dalej ku górze wraz z towarzyszącą mu aortą i
żyłą nieparzystą
i na wysokości około 7
kręgu szyjnego
zatacza łuk w stronę lewą przechodząc przez otwór górny
klatki piersiowej
. Samo ujście do lewego kąta żylnego (okolice lewej
pachy
) cechuje się bardzo wysoką zmiennością. Jedynie w 1/4 przypadków jest to pojedyncze naczynie; w większości wypadków tuż przed ujściem dzieli się na kilka mniejszych. Uchodzić może do
kąta żylnego
,
żyły szyjnej wewnętrznej
,
żyły podobojczykowej
lub do
żyły ramienno-głowowej
. Tuż przed ujściem występuje jedna lub dwie zastawki.
Patologia
Przerwanie przewodu piersiowego prowadzi do chłonkotoku (łac. chylothorax), czyli obecności limfy w
opłucnej
.
Pozostały drenaż chłonny
Z górnej połowy ciała chłonkę zbierają:
Te trzy naczynia tworzą po prawej stronie ciała krótki przewód chłonny prawy, a po lewej uchodzą do przewodu piersiowego. Przewód piersiowy i prawy przewód chłonny uchodzą odpowiednio do lewego i prawego kąta żylnego, utworzonego przez połączenie żyły szyjnej wewnętrznej i
żyły podobojczykowej
w
żyłę ramienno-głowową
.
Historia
Przewód piersiowy odkrył u psów anatom Jean Pecquet w XVII wieku, a kilka lat później jego obecność u ludzi stwierdził
Thomas Bartholin
. Inne, historyczne nazwy dla określenia tej struktury anatomicznej to przewód Pecqueta, lewy przewód chłonny albo kanał Van Hoorne'a[2].
Przypisy
- ↑ Janina Sokołowska-Pituchowa: Anatomia człowieka. Podręcznik dla studentów medycyny. Warszawa: PZWL, 2005, s. 280. .
- ↑
Dorland's Medical Dictionary
. [dostęp 11 sierpnia 2007].
Bibliografia